ÇOCUK VE ÇATIŞMA

Ruh Çatışmaları

         Çatışma, canlı varlığın dinamikliğine aittir. Çatışma olmadan ileri atılım, ilerleme ve üretim olmaz.”Melek gibi uslu” çocuk imgesi ancak ütopyada olur. Normal insanı belirleyen çatışmasız durum değildir; tersine, kendi çatışmalarına öne doğru ilerlemede bir çözüm yolu bulabilendir.

         Çocuklardaki çatışmalar iki şekilde görünür. Dış çatışmalar, çocuğu kendi çevresiyle ve başlıca kendi aile çevresiyle karşı karşıya getirir. Bu çatışmalar etkin yayılma döneminde, çocuk bağımsızlık arzuladığı ölçüde, onu kendi bağımlılığı altında tutan anne babanın istemlerine çarptığı ölçüde ortaya çıkar. Buradan da çocuk, daha ilk dönemlerde karşı koymayı ve “hayır” demeyi öğrenir. Eğitimci hoşgörülü olduğu ve çocuğun bağımsızlığını benimsediği ölçüde, çatışma çok keskinleşmez ve kilitlenmeden karşılıklı bir uzlaşma içinde çözüme bağlanabilir.

        Kimi çocuklar özellikle kendilerine yaptırılmak istenen her şeye karşı çıkarlar. Bunlara inatçı, zor çocuk, sorunlu çocuk denir.Böyle durumlarda çatışmayı daha ağırlaştırmamak ve katı bir tutumla sorunu çözümsüz kılmamak eğitimin işidir.

       Kimi insanlar da bunun tersini yaparlar; çocuğun her istediğine izin vererek ve onu şımartarak böylece çatışmalardan kurtulacaklarını sanırlar. Böyle durumlar çocuğun bağımlılığını artırır. Bağımsızlığının gerektirdiği gelişimi engeller.

      İç çatışmalar ise çocuğun kendisine , çocuğun” ben “i “altben” nin tepilerine karşı çıkar…

     Çocuk kendine düşen her rolü oynamalıdır.Çocuk kendi yaşamını tümüyle yaşayabilmelidir.Acı deneyler pahasına da olsa kendi yaşamını kurallara ve düzene bağlamasını bilmelidir.Tozda, çamurda, suda oynama, kağıt karalama, parmaklarını boyaya batırarak geniş alanları boyamalıdır bir nebze…